Rodzina Guttmann przybyła do Dover 14. marca 1939 roku. Początki na wyspie nie były łatwe. Dr Guttmann nie posiadał brytyjskich uprawnień do wykonywania zawodu lekarza. Dlatego powierzono mu prace badawcze w Oxfordzie wykonywane dla Medical Research Council of England (Rady ds. Badań Medycznych w Anglii). W grudniu 1941 roku dr Guttmann opracował dla w. wym. Rady raport, dotyczący leczenia i rehabilitacji pacjentów cierpiących na uszkodzenia kręgosłupa. W wyniku tego raportu w 1943 roku władze brytyjskie zadecydowały o utworzeniu nowego Spinal Injury Center (Centrum Urazów Kręgosłupa) w Stoke Mandeville Hospital i powierzyły dr. Guttmannowi zorganizowanie i kierowanie tą jednostką. Dr Guttmann propozycję przyjął, ale postawił warunki, które władze zaakceptowały – miał mieć pełną swobodę i niezależność przy stosowaniu własnych metod leczenia i rehabilitacji. Podstawowym celem, do którego zmierzał dr Guttmann była pełna integracja pacjentów w społeczeństwie, jako szanowanych i przydatnych członków wspólnoty, pomimo ich znacznego stopnia niepełnosprawności.
Nowa Jednostka Kręgosłupowa (Spinal Unit) z 26 łóżkami i jednym pacjentem została otwarta w lutym 1944. W przeciągu sześciu miesięcy liczba pacjentów wzrosła do około 50. Nowe, innowacyjne podejście dra Guttmanna do leczenia osób z paraplegią (urazami kręgosłupa skutkującymi paraliżem), polegało na założeniu, że osoby te: (1) nie wolno skazywać na izolację, czy też na powolną śmierć; (2) mają, pomimo kalectwa, wrócić do społeczeństwa, pracować, płacić podatki i cieszyć się życiem; oraz (3) mają uprawiać sport i rywalizować z innymi.
Do swoich sparaliżowanych pacjentów mawiał: litość to wasz największy wróg. Była to prawdziwa rewolucja! Metodę tę dr Guttmann opisał w artykule pt. New Hope for Spinal Cord Sufferers (Nowa nadzieja dla cierpiących na uszkodzenie rdzenia kręgowego). Dr Guttmann nie tylko przedstawił swą nową koncepcję, ale z pasją wcielał ją w życie.
Józef Musielok